Een nieuwe maand. Een nieuw jaar.  Een nieuw decennium. Zo beschreef ik dat op papier al in Januari nog voor ik deze column kon publiceren.  En nee toen had ik nog geen flauw idee wat de impact werd NU met het corona virus. Maar laat u zich niet meteen door de titel afschrikken.

Persoonlijk kan ik mij niet echt vastpinnen wat nou typisch jaren ’00 en ’10 is. Neem nou de muziek. we doen ons best met muziekavonden in de kroeg, gôh wat is dat lang geleden, met muziek van de jaren ’00 of ’10  maar het is een wirwar van hits van liedjes van verschillende genre’s.  Noemt u nou is een typisch jaren ’00 of jaren ’10 sound? Nou? Nou?  Nee he dacht ik al

Einde van een tijdperk. Nogmaals til nog niet te zwaar aan deze titel. Want alleen de maand Januari is zo al te beschrijven.  Deze zin gonsde de hele maand Januari door mijn hoofd nadat Doe Maar frontman Hennie Vrienten dit zei na een emotioneel nummer na het overlijden van Aart Staartjes.

Ironisch, toen nog van niks weten, zei hij dit in De wereld draait door. Elke generatie van de afgelopen 50 jaar is wel opgegroeid met programma’s van Aart Staartjes. De jaren ’70 met de stratenmakersopzeeshow of J.J. de Bom. De jaren ’80 is hij bekend als Toon in de film van ome willem. En natuurlijk ook in dat decennium en de jaren ’90 als meneer Aart uit Sesamstraat. En natuurlijk ook in die nietszeggende jaren ’00 en ’10.  Maar Hennie Vrienten heeft hiermee onbedoeld ook de maand januari hiermee beschreven.

Die het jaar moet beginnen maar eigenlijk zorgt voor een einde van een tijdperk. Brexit iemand?

En dan is er nog Marco Borsato! En er zijn al genoeg flauwe grapjes gemaakt met nummers van hemzelf. Dat ie niet meer naar huis hoeft vannacht en dat ze niet meer leeft voor jou. Maar ik maak me meer zorgen over recentere nummers. Van de nietszeggende  laatste 20 jaar waarin hij samen was met Leontine. Hoe kijkt hij en zijn luisteraars naar het nummer dochters? Die kan je niet meer normaal luisteren. Laat staan het nummer live te performen. Waarin zoveel mensen zich mee verwant voelde. En nu is er de dag die we wisten dat zou komen. Ze zijn gescheiden. Einde van een tijdperk.

Ik bemerk dat ook de vertrutting in onze samenleving zorgt voor een einde van een tijdperk.

Misschien maak ik een onpopulaire mening dat ik het niet erg vind als een fantasierijk karakter word aangepast voor een kinderfeest omdat het niet meer voor mij is maar voor kinderen en kan ik nog enige empathie hebben om destijds een negerzoen geen negerzoen meer te noemen.

Maar ik weiger een moorkop een roomkop of chocoladebol te noemen. Zelfs mijn google translate houd moorkop aan. En ik denk ook niet echt dat dat gaat veranderen. Mensen hebben nu al moeite om 1 1/2 meter afstand te houden. Laat staan dat ze hier wat mee doen. Bovendien was de eigenaar van de bakkerij beschuldigd van racisme en toen heeft hij de naam veranderd in chocoladebol.  Dan heb je ook geen ruggengraat ook zeg.

Het gaat ook om de essentie of iets echt racistisch is. Daarom blijven we door mekkeren over dat niet nader genoemd kinderfeest met karakters die gemaakt, en bedoeld zijn voor kinderen,  in een tijd waarin we het nog niet nauw namen met politieke incorrectheid. Nou ja hoop in ieder geval dat het virus zorgt dat we ons daar niet over druk maken. Zou dan 1 voordeel zijn.

Ja het coronavirus houd ons in de greep. Was het eerst nog, “ach, het waait wel weer over” naar “shit het is overgewaaid” naar “handen schudden “verboten” euh verboden is het nu alsof we moeten doen alsof we liever elkaar nooit ontmoet hadden. Sommige mensen liep ik al een grote boog omheen maar nu dus bij iedereen.

En nu zit IK zelfs thuis te werken. Nou ja niet voor mijn echte werk en alleen voor deze column. En dat deed ik al maar toch. Het blijft raar.

Geen handen schudden dus en geen boksen geven en zelfs de elleboog geven verdwijnt uit het straatbeeld. Ironisch genoeg zag ik een collega, op serieuze manier een groet doen uit een land uit de Orient. Met 2 handen vlak tegen mekaar en samen met die handen gaan buigen.

Ik weet niet waar in de Orient deze groet vandaan komt en ik wil ze hierbij dus ook niet over 1 kam scheren. Alsof ze allemaal in de Orient die groet doen.Dan ben ik geen haar beter als die makers van  dat carnavalsnummer waarin werd gezongen dat het hun (lees mensen uit de Orient) eigen schuld is van het coronavirus.

Hoe vaak denken zij er aan en  hoe vaak voelen zij zich nu rot als ze wederom hun handen moeten wassen en/of desinfecteren?

Trouwens dat liedje is van Januari. Ergens wist ik dat ik nog iets was vergeten. maar ja.

In Februari kondigden Matthijs van Nieuwkerk aan te stoppen met “De wereld draait door” na 15 jaar.  15 van die nietszeggende 2 decennia’s. Dan ben je er op een gegeven moment wel klaar mee. Einde van een tijdperk. Te minste, dat zullen andere wel zeggen. Matthijs zou dat natuurlijk niet uit zijn strot kunnen krijgen. Maar jammer vind ik het wel. Ik vond het juist fijn om te kijken zeker vanwege de verschillende onderwerpen en het tijdstip waarin het word uitgezonden.

Het virus heeft ook zijn  voordelen. Ik zei het al we mekkeren niet meer over de kleine dingen en het zorgt juist voor verbintenis. Ook al houden we afstand. We gaan massaal uit balkon op om te klappen voor de zorg.

Alsof ze daar tijd en behoefte naar hebben om naar te luisteren zeg.

Ik zal u eerlijk zeggen ik heb niet geklapt. Vind ik dat deze mensen het niet verdienen? Natuurlijk wel.   Maar volgens mij moetwn e iedere dag hun op onze knieën bedanken. Het is net als met Valentijnsdag en moeder/vaderdag dat we ze alleen op die dag in het zonnetje moeten zetten?

Dan word het straks een commercieel concept waarin we straks bij kraampjes van die handklappers kunnen kopen omdat we dan extra en harder kunnen klappen voor de zorg.

Laten we god, hypothetisch gezien dan, op onze knieën bedanken dat dit virus in ieder geval snel over gaat want ik moet serieus niet denken aan een einde van een tijdperk.

Weet je wie er ook zorgde voor een einde van een tijdperk waardoor iedereen wat je politieke geloof ook is, blank zwart of van de orient, en gewoon mocht werken in Hollywood?

Kirk Douglas