Mijn poging om een nieuwe column te schrijven werd in zekere zin verhinderd door een oudere vrouw die als een soort moederkloek een stuk of 10 kinderen in het gareel moest houden terwijl ze, naar vermoed ik, een zelfbedacht spel met ze speelde in het gras bij het naastliggende speeltuin bij mij achter. Vermoedelijk was wel ook 1 van de moeders van de kinderen er bij en hoopte ik voor haar dat het kroos niet allemaal van haar was. Wel was het duidelijk dat niet zij de leidinggevende functie had over de kinderen maar de moederkloek en dat was volgens mij voor haar wel prima.

De moederkloek was nog duidelijk een “moeder” moeder. Een echte  moeder nog uit de jaren ’60 ’70 ’80 zoals ik herken bij mijn oma en mijn eigen moeder.

Het werd duidelijker zichtbaar toen later de andere moeders en vaders de speeltuin betraden die, in hun ogen, de kinderen nog niet lang geleden aan de moederkloek hadden gegeven. Ze stonden in een pose, niet wetend hoe ze met de situatie om moeten gaan, wachtend op de kinderen.  Ze gunde de kinderen alle plezier van de wereld tot in de eeuwigheid maar zij wisten als enige dat ze wel verder moesten. Om niet te generaliseren had zij nog een deadline te halen en hij moest nog het huis doen en koken. Maar ze zaten allemaal gevangen in de wereld van de moederkloek. Je zag ook al de papa’s en mama’s dingen opruimen van het spel en 1 vader was zelfs een kinderfiets aan het uitproberen waarvan ik hoopte dat het van één van zijn kinderen was.

Het werd wat rustiger en keek naar wat ik geschreven had. Was nog niet helemaal tevreden.

Ik had mijzelf namelijk beloofd nooit echt over iets te schrijven waar ik geen verstand van heb.  Maar na een lange sportzomer kwam ik er toch niet onderuit nadat voetballer Lionel Messi zijn tranen bij wijze van wegveegde  met bankbiljetten die hij nu verdiende bij een andere club.  Hierbij houd dus mijn kennis over dit nieuws op. Ik kan wel het internet afstruinen, wat ik wel eens doe voor het factchecken, met wat hij verdiende wat ie gaat verdienen en naar welke club hij gaat. Maar interesseert me niet zo erg. Mijn interesse gaat uiteindelijk over of het raar is dat iemand emotioneel word van ergens weggaan.

Ik moest hier gelijk aan denken aan een aantal jaren terug toen hetzelfde gebeurde met Twan van Pepestraten. En ook hierbij geldt dat als Philip Freriks mij vraagt “wat weet je van Twan van Pepestraten?” dat ik zou zeggen p-p-p-p sportpresentator! Pas! En dan zal de computer hem waarschijnlijk goedkeuren als sportverslaggever nog denk ik. In kleinere schaal wel maar ook Twan werd emotioneel toen hij van de NOS (publieke omroep (geen red.)) naar Talpa (commerciële) ging.  Tegenwoordig gebeurd dat te pas en te onpas maar in die tijd was het natuurlijk not dune.

Maar terug naar de vraag of het terecht is dat je emotioneel word terwijl je bij je nieuwe baan een flinke som geld krijgt? Nou laat ik gebruik maken van waar ik geen zoekmachine voor nodig heb en waar ik een beetje verstand van heb.  Namelijk mijn eigen ervaring. De 1e plek waar ik écht naar me zin had moest ik bijna huilend op de grond weg omdat ik niet voldeed aan het versnelde proces waar de werkgever aan moest voldoen. Jammerend probeerde ik nog te zeggen “Maar we hebben het toch leuk en gezellig gehad?” nog niet wetend dat het zo niet werkt in het bedrijfsleven en dus schoorvoetend verliet ik met nog 1 keer achteromkijkend met in gedachte “nou dit was het dan” het pand. Na een  maand werken.

En ook al was dat niet mij keuze, mijn salaris er niet echt groter door word , in tegenstelling van Messi en Twan, heb je toch een band gehad met deze mensen. Bovendien heb ik ook twee keer zelf die keuze gemaakt bij twee andere bedrijven, waar je soms meer leed dan lief deelt, waar ik het ook niet makkelijk het kon los laten.

Ondertussen hoor ik de moederkloek zeggen “ach meisje. Niet Huilen. Was toch leuk en gezellig en volgende week zien we elkaar weer. Goed?”  Daarbij  kon ik  mij ineens herinneren dat ik zelf moeite had bij een bedrijf weg te moeten en ik ECHT even een moeder nodig had om op uit te huilen. En dít heb ik ook echt gedaan. Was het misschien niet verstandiger voor Messi en Twan om eerst even langs hun moeder, of moeder de vrouw,  te gaan voordat ze een persconferentie gaven? Zal ze heel wat commotie gespaard blijven.

Het werd trouwens niet stiller op het speelplein want er was blijkbaar speciaal voor mij een wisseling van de wacht ingezet. Terwijl de verzuchtende papa’s en mama’s en de kinderen en de moederkloek het speelterrein verlieten kwamen de volgende kinderen al weer en ook die werden netjes afgewisseld.

Begreep die papa’s en mama’s ineens wel.