Normaal bent u van mij gewend dat ik een column maak over de afgelopen tijd met enkele wietse ertussen. but this is as far as it gets.  Zondagavond op pakjesavond zat ik thuis. Alleen. Moet u medelijden hebben? Nee. Sterker nog ik had helemaal vergeten dat het pakjesavond was. Zelfs op de avond zelf niet eens.

Alleen kan zo veel betekenen. Je kan je alleen voelen of zijn terwijl je dat niet bent en je kan je niet alleen voelen terwijl je alleen bent. Het thema alleen kwam bij mij langs die avond en zorgde voor de nodige emoties bij ondergetekende.

Dit kwam door 3 lineaire amusement TV-programma’s  die ik die avond wilde kijken die mij juist verdriet deden. Precies een week ervoor werd er, volgens de kijker, een vuil spelletje gespeeld in Expeditie Robinson door de medekandidaten waardoor de emoties hoog opliepen waardoor de kijker misschien wel dacht dat het programma had moeten ingrijpen maar als je de aflevering van zondag heb gekeken snap je ineens waarom.

Voor diegene die het programma niet kent het is een overlevingsprogramma met weinig eten en hele intensieve opdrachten in sport en spel en dan lijken 20 dagen heel weinig (dat is het zeker niet voor de kandidaten) maar als je als kijker al die tijd trouw kijkt krijg je het besef, zeker als de kijker er juiste maanden na kijkt, dat ineens heel goed.

Drie eilandbewoners, zoals de deelnemers worden genoemd, moest een puzzelopdracht doen maar kregen  tegelijk een berichtje van thuis. Man, kinderen, moeder, vader en neefjes en nichtjes. De tranen biggelden  over mijn wangen doordat ik Sandra, 1 van de deelnemers , kapot zie gaan op een berichtje van haar dochter die zegt dat ze haar mist. Je kon me wegdragen. Ondanks dat ik geen kinderen heb en moedergevoelens.

Ik was later content dat ik te laat inschakelde voor Sint en de Leeuw waarin Pauls huidige  sint en Paul deLeeuw het graf van Bram van de Vlugt bezochten en oude beelden liet zien waarin Sint in het verleden bij Paul op bezoek was. Maar Paul en de sint gingen ook op bezoek bij kinderen van een speciale school. Gevluchte kinderen die gedwongen gevlucht  zijn om naar ons land te gaan omdat we het hier goed hebben. De klas had nog nooit live een sinterklaas gezien en deze dolenthousiaste kinderen waren de uitzinnigste kinderen die ik ooit gezien. Een klas met heel veel kinderen en lieve meesters en juffen.  Maar als Sint en de Leeuw lief vraag waar hun papa’s en Mama’s zijn weten we dat ze nog daar zitten.  Vooral de Sint ontroerde me doordat hij van begin en eind aan het knuffelen was met een meisje uit Syrië.

Bij het laatste programma zag ik voor de 1000x iemand vragen, in dit geval Linda de Mol in haar eigen programma, hoe het met Andre van Duin ging na het overlijden van zijn vriend Martin en voor de 1000x zie ik een huilende Andre zeggen dat ie nog elke dag huilt. En ook ik huilde. Hij heeft moeite met alleen zijn.De komiek waar ik mee opgroeide is er niet meer. De presentator en acteur is bijna overal nu te gast en door heel veel vrienden is hij toch niet alleen.

3 mensen die ik niet ken. Sandra, Andre van Duin en het syrische meisje. Maar alles in mijn lijf schreeuwde om naar de TV te rennen om er in te springen om ze te knuffelen en met ze mee te huilen. Komt goed. Ik ben ook alleen en voel me niet alleen. Door jullie.